بنیامین صادقی پژوهشگر صلح، میانجی گری و مناسبات بین المللی
مبنای توسل به ابزار میانجیگری این است، که با کاهش شدت سطح منازعاتی طرف های اختلاف، احتمال پذیرش رویکردهای مبتنی بر همکاری و توافق را افزایش دهند و زمانی که کشورهای دارای منازعه هیچ کدام نتوانند به شکل انفرادی نتیجه موفقیت آمیز را از طریق ادامه درگیری تصور نمایند، میانجیگری می‌تواند کمک قابل ملاحظه ای نماید و زمانی که کشورهای دارای اختلاف، هیچ‌کدام نمی‌توانند به تنهایی طرف مقابل را شکست کامل دهند، اهمیت این روش رشد قابل توجهی می یابد و لذا در خصوص منازعه ی روسیه و اوکراین، ایران می‌تواند در نقش یک میانجی بی طرف حضور یافته و تلاش برای مدیریت اختلاف و تضعیف شدت منازعه ی بروز یافته بین طرف‌های اختلاف را شکل داده و روندهای همکاری را تشویق نماید و تهدیدات و مضرات جدی منازعات جاری را برای طرفین، هرچه بیشتر گوشزد نماید و تمایل آنها به پذیرش میانجیگری را افزایش دهد و خطرات جنگ داخلی و ویرانی داخلی هرچه بیشتر برای طرف اوکراینی و خطر جنگ اقتصادی و فروپاشی اقتصادی هر چه بیشتر برای طرف روسیه ای تشریح و تبیین گردد و به نوعی ایران می‌تواند در این بحران پادرمیانی کرده و با ایجاد یک رابطه نزدیک با هر دو طرف منازعه، به لحاظ دیپلماتیک دستاوردهایی را هر چند اندک و کوچک کسب نماید.
و ایران تلاش دیپلماتیک و حقوقی نماید که طرف های اختلاف را از مواضع سازش ناپذیر پایین آورد و در مسیر توافق و تفاهم مشترک قرار دهد و یک کشور میانجیگر می‌تواند با کمک به گفتگوهای دو طرف اختلاف، خود نقش‌آفرین و ابتکار آفرین باشد و ایران پرستیژ مناسبی از خود در تعاملات نظام بین المللی بروز دهد که می تواند تاثیر مثبت و سازنده‌ای در تامین امنیت و منافع ملی ایران داشته باشد و از آن جایی که شرایط کنونی، موقعیتی حاد به نظر می رسد، پیش بینی می شود که تلاش ایران برای میانجیگری بین روسیه و اوکراین، قادر به قبول و پذیرش میانجیگری طرفین منازعه شود، چراکه دوره های بحران، میانجیگری را معمولا تسهیل می نماید و طرف های اختلاف را از ورود به پرتگاه های احتمالی رهایی می دهد و میانجیگری به نوعی تلاش می کند که به تعیین اولویت ها پرداخته و به آنها عمل کرده و با تاکید بر نقاط مشترک طرفین، به کاهش سطح اختلافات جاری کمک شایانی نماید و طرفین را به وجوه مرضی الطرفین هدایت نماید و ترس ها و نگرانی های طرف های اختلاف و طرف‌های منطقه‌ای و فرامنطقه‌ای را تا حدود زیادی مدیریت و مهار نماید و دوره‌هایی از آرامش و آتش بس و توقف درگیری های نظامی را شاهد بوده و با رویکردهای تشویقی، ورود به میز گفتگوهای جدی بین طرف‌های اختلاف با حضور ناظران بی طرف را تسهیل نموده و شکل بگیرد.
تحریریه مجله ایرانی روابط بین الملل